پارسی را پاس بداریم

پارسی را پاس بداریم

آخر = پایان ،فرجام

 آنوقت= آنگاه ، آنوخت

ابتکار= نوآوری

آخرت= رستاخیز

احتیاط= پروا،هوشیاری

اساس= پایه ، بنیاد

اخذ = دریافت 

نظرات دیگر:

زبان به ویژه زبان محلی و مادری مانند گلی است در گلدان اگر مرتب آبیاری نشود به مرور زمان از بین می رود. البته برای حفظ زبان نیاز نیست همه چیز را از زبان بیگانه به زبان مادری برگردانیم. مخصوصاً زبان علمی را اگه بصورت اصلی نگهداریم بهتره. مثلاً چه لزومی دارد ما کلمه کامپیوتر را که در تمام دنیا به همین نام هست تغییر دهیم به رایانه. رایانه یک واژه فارسی شده است نه یک کلمه اصیل فارسی. لذا اینگونه تغییرات بنظرم محافظت از زبان نیست. یا واژه ای مثل پیتزا به کش لقمه واقعاً این یعنی حفظ زبان؟ ، اینقدر تعصب هم مفید نیست.

باید از مصادره کلماتی که برای آنها زحمت کشیده شده خود داری کنیم.قنات را ایرانیان کشف کردند و به دنیا عرضه کردند هنوز همه آن را در دنیا به نام قنات میشناسند.هواپیما اگر چه کلمه جا افتاده ایست ولی باز نادرست است زیرا هوا پیموده نمیشود در عین حال در نوردیده هم نمیشود متاسفانه دوستانی در فرهنگستان علوم تصور میکنند به این شیوه تغییر کلمات زبان حفظ میشود؟

ما باید برای تولید علم و اندیشه زحمت بکشیم همانند نیاکانمان که امپراطوری و تمدنی عظیم ایجاد کردند آنوقت انتظار داشته باشیم که کلمات پارسی در دنیا منتشر شود بنام خود ما- ولی تغییر هلیکوپتر به چرخ بال اصلا منطقی نیست بلکه یک از هم گسیختگی کلامی و معانی ایجاد میکند ما حق تصرف کلمه ایی را که مربوط به نیست و دارای شناسنامه است نداریم.سپاس

در مثنوی حضرت مولانا در داستان عنب، انگور و اوزون نیز برای ظاهر واژه ها اصالتی قائل نیست و تفاوت ظاهری کلمات را مهم نمی داند. درست است که مثلاً واژه های فارسی با چینی از نظر ظاهر متفاوتند اما از نظر معنی در تضاد نیستند. هر واژه رسالتی داره و آن هم رساندن معنی به مخاطب است. اما چون واژه ها در طول تاریخ ساخته و معنی دار می شوند برای حفظ تاریخ گذشتگان و فرهنگ گذشته لازم است از آنها محافظت شود. اما ساختن واژه های جدیدی که درک معنی را به زحمت می اندازد رسالت واژه ها را زیر سوال می برد.